“Bang zijn” dat probeerde hij me te vertellen al vanaf de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. Niet dat het in dit geval de bedoeling was, maar in ons dagelijks bezig zijn lopen er altijd honden om ons heen. Vijf als ze er allemaal zijn. Twee kleinere Border Terriërs en 3 best wel grote Duitse Herders. Ze zijn een belangrijk onderdeel van ons werk. Ze helpen ons en laten zien wat er speelt en wie wat nodig heeft. Het was niet de bedoeling maar het gebeurde bij onze eerste kennismaking toen Bart[1] (begin 20) samen met zijn moeder het terrein van de Zorgmolen kwam oplopen. We troffen elkaar buiten en zoals altijd liepen alle honden met me mee. Dat was even schrikken voor Bart, echt bang voor honden en dan komen er ineens zoveel op je af. “Bang zijn”, ik wist het niet en had er anders zeker rekening mee gehouden. Snel heb ik de honden de ruimte ingebracht en ben samen met Luna de langharige Duitse Herder weer naar buiten gegaan. Bart kan zich door zijn meervoudige beperking lastiger uiten en zich ook niet zo snel uit de voeten maken. Zijn reactie is dan ook heel direct en duidelijk. Echt heel vervelend voor hem en zijn moeder . . . , of toch niet?
Maar al te vaak merken we tijdens het werk met onze honden dat de dingen niet zomaar gebeuren maar heel vaak een doel hebben. We maken vooraf een plan en tijdens de uitvoering loopt het vaak anders. De honden zijn hoog sensitief en hebben een eigen plan. Ze geven (als je goed kijkt) aan welke kant we op moeten, zo ook nu. Onze Luna meestal toch wel eigenzinnig, direct en een beetje lomp, hield zelf afstand van Bart en ging naast me zitten. Ze wilde heel graag contact maken maar was zeer beheerst en voorzichtig. Met de eerste kennismaking bleek een zaadje te zijn geplant. Het “bang zijn” mocht er zijn, geen enkel probleem toch? Want wie is niet bang voor een grote herder of blaffende honden. En nieuwe dingen zijn voor iedereen wel spannend toch?
Intussen zijn we al maanden verder en zijn er al veel uren “gewandeld”. Het “bang zijn” wordt nog wel genoemd maar heeft vooral plaatsgemaakt voor “boel spannend”, “grappig” en “leuk”. Bart heeft intussen geleerd dat bang zijn oké is, en dat je iets spannend mag vinden. Het heeft hem ook geholpen zijn gevoelens te uiten en spannende dingen te doen en angst te overwinnen. Het mooiste is wel dat het ook beter gaat in zijn gezin en dat zijn relatie met zijn broer is verbeterd.
Sinds een tijdje gaat Bart nu ook naar een Zorgboerderij waar hij onder persoonlijke begeleiding ook werkt met dieren. Een paardje en boerderijhonden waarbij hij de nodige uitdagingen krijgt. Hij blijft groeien en komt steeds sterker in zijn schoenen te staan.
Vanuit de Zorgmolen werken we van oorsprong graag met mensen die een psychische hulpvraag hebben. Onze gedachte daarbij is dat we willen werken vanuit ons hart, de mens zien in hun kern en daarbij hun gedrag wat vaak patronen en angsten laat zien en graag helpen bij het verbeteren van de persoonlijke situatie, het liefst naar volledig herstel. Het was voor mij dan ook de eerste keer om in deze vorm te werken. In het begin was het ook best spannend om te doen. Geen idee hoe Luna maar ook ikzelf met deze non-verbale manier van werken om zouden gaan. Het is een bijzondere manier van therapiehond begeleiding. Minder communicatie in woorden maar vooral door voelen en zien. Elke week is er weer een kleine uitdaging om te bedenken hoe we samen weer een klein stapje kunnen maken. De energie van dat moment, en daarmee Luna, laat zien wat op dat moment nodig is. Met veel geduld en kleine stapjes komt soms ineens weer een enorme sprong voortuit! Altijd afgestemd op wat Bart op dat moment nodig heeft, blijven we in verbinding met hem en vertrouwen we op wat Luna op dat moment aangeeft wat nodig is.
Wat zijn we enorm trots op de stappen die Bart heeft mogen maken en dat zijn persoonlijke situatie zo fijn verbeterd is!
Met dank aan Bart en zijn ouders die dit vertrouwen aan mij en Luna hebben gegeven!
[1] In verband met de privacy niet zijn echte naam